«...gdzie jest Duch Pański - tam wolność.» (2 Kor 3, 17)
Słowo Życia na maj 2008
Św. Paweł Apostoł pisze do szczególnie mu drogich chrześcijan w Koryncie. Żył pośród nich przez prawie dwa lata, między rokiem 50 a 52. Siał tam Słowo Boże, kładł fundamenty powstającej wspólnoty chrześcijańskiej; zrodził ją jak Ojciec1.
Po kilku latach wrócił tam, aby ich odwiedzić, i wtedy niektórzy z nich publicznie zaczęli podważać jego autorytet jako apostoła2. Stało się to okazją do potwierdzenia na nowo wielkości swojej posługi. Głosi on Ewangelię nie z własnej inicjatywy, ale prowadzony jest przez Boga. Słowo Boże nie jest już przed nim zakryte, bo Duch Święty pozwolił mu je zrozumieć w świetle tego, co stało się dzięki przyjściu Jezusa Chrystusa. Dlatego może nim żyć i głosić je w pełnej wolności. Ono mu pozwala wejść we wspólnotę z Panem, przemieniać się w Nim, aż do momentu kiedy będzie prowadzony przez samego Ducha wolności.
«...gdzie jest Duch Pański - tam wolność.»
Jezus Zmartwychwstały, Pan, dzisiaj, tak jak w czasach św. Pawła, nieprzerwanie działa w historii, szczególnie we wspólnocie chrześcijan, poprzez swojego Ducha. Również nam pozwala zrozumieć Ewangelię w całej jej nowości i wpisuje ją w nasze serca w taki sposób, by stała się naszym prawem życia.
Nie kierujemy się prawami narzuconymi nam z zewnątrz, nie jesteśmy niewolnikami zmuszonymi do podporządkowania się poleceniom, co do których nie jesteśmy przekonani i których nie podzielamy. Chrześcijanin kieruje się wewnętrzną zasadą życia, w którą Duch wyposażył go przez chrzest. Pozwala się prowadzić temu głosowi, który przypomina słowa Jezusa i sprawia, że je rozumie w całym ich pięknie, w ich wyrazie życia i radości. To On sprawia, że są ciągle aktualne, uczy jak nimi żyć i równocześnie wlewa moc, by je wprowadzać w czyn.
To sam Pan, który dzięki Duchowi Świętemu, przychodzi, aby żyć i działać w nas, czyniąc nas żywą Ewangelią.
Pozwolić się prowadzić Panu, Jego Duchowi, Jego słowu: oto prawdziwa wolność! Łączy się ona z najgłębszą realizacją naszego ja.
(1) Por. 1 Kor 3, 6; 4, 15.
(2) Por. 2 Kor 2, 5-11; 7, 12.